هوا کم دارم واسه نفس کشیدن

صورتم رو به روی مانیتوره که کسی از بیرون چشمای پر اشکم رو نبینه... 

یکی از وقتایی هست که فقط پدر و مادری که دور از من هستن می تونن آرومم کنن... 

پرهام هیچ وقت، تو چنین مواقعی حتی به عنوان دوست هم کنارم نبوده... 

گاهی به خدا می گم بسمه قدرشون رو فهمیدم برگردونم به عقب تا نیام اینجا...ولی شدنی نیست مجبورم بمونم نمیدونم تا کی می تونم تمومی این کمبودها رو تحمل کنم و سکوت کنم  

( اشکام می ریزن همش دعا می کنم الان هیچ مشتری نیاد که نبینن صورت قرمز من رو...) 

خدایا کمی صبر و امید تزریق کن لطفاْ