- تجربه خوبی بود با اینکه خیلی خسته شدم ،اینکه من به عروس و داماد بگم چجوری وایسن تا ازشون عکس بگیرم...کلی عکس خوب ازشون گرفتم که بعدا درست کنم
- پرهام خیلی دلم تنگته ، احساس میکنم روز به روز دارم دورتر میشم قبلنا وقتی مامان ازت تعریف میکرد ذوق مرگ می شدم ولی امروز بی تفاوت بودم وقتی میگفت اصلا بددل نیست و اجازه داده بری و...
میدونی چون ازت دلگیر هستم دلم یه خروار توجه میخواس که دریغ شد
- چند روز پیش قبل از آتش بس خونه بابای رزی بودم و داشتم تلفنی بر پرهام حرف میزدم ناخودآگاه گریم گرفت با گریه بهش گفتم فقط خدا ازت راضی باشه واست بسه من که راضی نیستم...
میدونم از این حرفم ناراحت شده چون دیروز به صورت شوخی به خودم گفت منم گفتم اگه ناراحتی بگو بهم ،من اون حرف رو زدم چون ناراحت بودم و پشیمونم نیستم...
- میدونم ازم دلخوره ولی واقعا نمیدونم چیکار کردم بارها ازش پرسیدم و گفته نه...
- شنبه صبح از طرف ارشاد میریم مشهد...خیلی سختمه زنگ بزنم به مامان و ازش خدافظی کنم ولی بخاطر پرهام زنگ میزنم ...
- هر روز بیشتر به این نتیجه میرسم که هردوتایی نیاز به مشاور داریم مسائل گذشته حل شدنی نیستن مگه اینکه درموردش حرف زده بشه و سوتفاهم ها بر طرف بشن...
- سال 84 من با پرهام آشنا شدم اونم از طریق وب نویسی ،یه وبلاگ پر بازدید کننده داشت تا اونروز به هیچ پسری اجازه نزدیک شدن به خودم نداده بودم و به مرور پرهام تونست اون دیوار شیشه ای رو آب کنه...
روزای خوب و سختی رو گذروندم که اثرای زیادی گذاشتن بر روح و روانم
پرهام میدونست وابستگی عجیبی به دنیای مجازی دارم و میدونست خواسته های عاطفیم از اون چیه
وقتی باهاش عقد کردم به مرور زمان از وبلاگی که یه دنیا ازش خاطره داشتم و آرشیو طولانی مدتی داشت به اینجا کوچ کردم
اون نه مجبورم کرد نه خواست خودم از یاهو کم کم فاصله گرفتم و منزوی شدم تو نت
یه آرزوهایی داشتم که شاید خیلی ساده باشن دوست داشتم پرهام هر از گاهی بیاد نت و صحبت طولانی داشته باشیم
دوست داشتم مدام بیاد وبلاگم رو بخونه نظر بده بدون اصرار من و الان خیلی وقته سر نزده و من خوشحالم از این سر نزدنش چون راحتتر مینویسم اما ته دلم یه رنجش وجود داره...
همیشه دوست داشتم یه وبلاگ دونفره داشته باشیم
اما خوب دوست داشتنی ها اتفاق نمی افته گاهی...درسته پرهام در شرکتشون به اینترنت وصل هست اما اون پرهامه...
- این روزها خلا عجیبی احساس میکنم دلم یه دنیا عاشقانه میخواد با پرهام
- عصر ، عقد یکی از بهترین دوستام هستش ازم خواسته عکاس مراسمشون باشم و از طرفی با اصرار من روانه عکاسی شده که حداقل چندتا عکس آتلیه ای هم داشته باشن الان زنگ زد میگه باید باهام بیای عکاسی روم نمیشه تنهایی با داماد باشم...
- اونروز پرهام گفت دیگه میخوام گذشته رو فراموش کنم با حرفش موافق نبودم ولی قبول کردم و آتش بس اعلام شد
از اونروز تقریبا خوبیم
- بعدها همیشه حسرت نبودن تو جمع خانواده ام رو میخورم اینکه کنارشون نیستم و تو بیشتر لحظه های خوب و بدشون من غیبت دارم
- تازه دارم خیلی چیزا رو میفهمم تو تجربه دوستی که با پرهام داشتم گاهی میشد ۱ هفته بهم زنگ نمیزد وقتی می پرسیدم نگرانت بودم چیکار میکنی یه دلیل غیر موجه می اورد برام عجیب بود میذاشتم به پای دوس نداشتنش و معمولا بخاطر همین دلیل از هم جدا میشدیم( جدایی کوتاه مدت)
ولی الان میفهمم بخاطر عادت خانوادگیشون هست بابای پرهام که رفته بود خارج ، نه مامان نه پرهام اصلا زنگ نزدن بهش تا دوسه روز پیش که برگشت...
یا به آجی خیلی کم مامان زنگ میزد شاید هفته ای یه بار شایدم طولانی تر
در صورتی که ما خیلی فرق داریم من که اونجا بودم روزی دو تا سه بار مامان- بابا بهم زنگ میزدن...
وقتی مسافرت میریم تو راه شاید ۱۰ بار بهم زنگ بزنیم ببینم کی میرسیم حالمون خوبه و...
- اینجا دارن ماه * واره ها رو جمع میکنن حتی تو اخبار استانی هم این خبر رو پخش کردن دوروزه خودمون برداشتیم تا کسی نیومده بگیره زندگی بدون ماه * واره سخت تر میگذره:-
مخاطب خاص سارا : گوشیم خراب شده یه تلفن دیگه استفاده میکنم شماره ات تو سیم کارتم نیست میشه بهم مسیج بزنی؟
نقطه پررنگی که تو ارتباطمون وجود داره دوست داشتنه ، با تموم وجودم دوسش دارم اونقدر که میتونم باز هم فراموش کنم...
*
عکس پرینت یه کوپن 50 تایی عکس واسم فرستاده دارم عکسا رو گلچین میکنم که بفرستم واسه چاپ
از اولین عکسی که گرفته شده تا آخرین عکس پر از خاطره ام
*
بهش زنگ میزنم میگم میدونی اون موقع دبیرستانی بودم که عاشقم کردی
- نه همون سال رفتی دانشگاه
- درهر صورت تازه پیش دانشگاهی رو تموم کرده بودم...
*
واسه مشهد ثبت نام کردم هرچند شاید واسه ماه عسل بخوایم بریم مشهد اما تو شرایطی قرار دارم که باید حتما این سفر رو برم....
- دوباره بحث این روزا چیزی که تو صحبتامون مشاهده میشه همش بحث کردنه
پر از ناراحتی هستم پر از ناراحتی هستش
با دوستم که مشاوره حرف زدم قرار شده فردا ساعت ۸ من بهش زنگ بزنم و بعد از پرهام بخوام که بهش زنگ بزنه
- حلقه های ست که طلای سفید هستش گرفتیم...
- بجای سرویس 8 تا النگوی باریک خریدم که شد 1.675.000
- گواهینامه ام رسید...
- بهترین لحظه های این مسافرت لحظه هایی بود که تو آغوش پرهام بودم...
در شهر ما رسم اینه : داماد کلیه مخارج عروسی رو تقبل میکنه
*
دوسه روز اول رفتنم بود که پرهام رفتش شرکت و مامان پرهام اولش پرسید برنامه تون چیه واسه عروسی؟ بهش گفتم فعلا هیچ برنامه ای نداریم
گفت واسه جشن اینجا داداشات هم نیار گفتم مگه میشه واسه جشن عروسیم به داداشم بگم نیاین؟ گفت بیارشون ولی هیچ مهمانی نیار چون جا نیست اگه مامانت تقبل میکنه تو هتل واسه مهماناتون اتاق بگیره دعوتشون کن...
یه جشن اونجا هم برای مهمانای خودتون بگیرید البته خرجش رو اگه مامانت میده ماهم نمیایم
دوباره به حرف میام مگه میشه تو جشن عروسی خانواده داماد نباشن؟ فامیلامون چی میگن
میگه خواهرم واسه مهماناش با اینکه جا داشتن هتل گرفته میگم خواهرتون وضع مالیش خوبه و بعدشم رسم ما یه چیز دیگه است اگه بخوایم ببریمشون هتل کلی بعد ازشون حرف میشنویم
و اخرشم میگم وقتی شما ۱۲ ساعت راه حاضر نیستید واسه عروسی پسرتون بیاید نباید از مهمانای ما انتظار اومدن داشته باشید
میگه به پرهام نگو چون مریضه حالش بد میشه میگه مراعات پرهام کن میگم اگه نمیخواستم مراعاتش کنم این مدت مدام براش هدیه نمیگرفتم ...
میگه سرویست بیشتر از ۲ میلیون نشه من میگم چشم
*
چندروز فکر کردم تا آخرش به پرهام و مامان گفتم من جشن عروسی نمیگیرم شهرخودمون چون روم نمیشه به خانواده ام بگم بیاین خرج عروسیمم بدین چون خیلی زشته
به همه میگم میخوام ماه عسل برم ، حالا شما میخواید جشن بگیرید یا نگیرید واسه من فرق نمیکنه....