حالت بدی که زاییده فکر است

- دیروز با خانواده پرهام رفتیم اصف واسه عصب کشی کردن دندونش...

و من اخمام حسابی تو هم بود برای دقایقی، به دلیل به یادآوردن اینکه تو این شهر وقتی از درد دندود داشتم می مردم پرهام گفت وقت ندارم خودت بگرد دکتر پیدا کن....

بعدتر خودم رفتم دکتر واسه عصب کشی تو هربارش یا پرهام نبود یا اگر بود برای 5 دقیقه آخرش همراهم بود....

- دیشب ساعت 22:30 رسیدیم خونه، از همون موقع هم با پرهام نشستیم پای مونتاژ کارت عروسی تا ساعت 2:00

 و عاشق این همراهیش شدم...با اینکه مامانش بهش گفته بود تو بخواب ( یعنی من تنهایی بشینم واسه مونتاژ کردن)

- هیچ حرف مشترکی بعد از 1 سال با خانواده اش ندارم... یعنی با مامانش بیشتر...

ساعت ها هم کنارش بشینم ، اصلا سوالی نمی پرسه ، احوالی نمی پرسه....منم حرف بزنم بیشتر پاسخ های کوتاه یا حرفی می زنه که ضایع بشم......

ولی خصوصیات اخلاقی خوبی داره: دخالت تو زندگیمون اصلا نمی کنه ، کنجکاوی نمی کنه....

یعنی هر کار کنم دیگه...

اما ، وقتی از خودم می پرسم ، نمی دونم چقدر دوسشون دارم، بخاطر اتفاقات و رفتارایی که تو گذشته داشتن و احتمالاً این ناراحتی دو جانبه است

رفتار الان بعضی آدم ها باعث می شه در مورد رفتار گذشته چشم پوشی کرد مثل آجی بزرگه اش، که واقعاً صمیمیه...

مثلاً من جمعه سرما خورده بودم ، خونه مادر بزرگش همه احوالم رو پرسیدن به جز مامان پرهام 

- از شنبه غذا رو دوباره خونه مامان پرهام می خوریم، اونم بخاطر دندون درد پرهام

- خوب از این حالت در بیام، امروز یه پسره اومده ، تو فلشش چند صفحه ورده، بعد به من میگه خانوم تایپ کنید واسم

آقا خودش تایپ شده است...

- دعا کنید من سرماخوردگیم خب بشه ، پرهامم دندونش، تا چهار شنبه من رو ببره شهرمون...

- خیلی دوستتون دارم....قول می دم بیام سر بزنم بهتون خیلی زود....

- آزاده هر لحظه به یادتم ، همچنان بی یاهو ام....بوس